T’ang şiirinde Türk algısı

Prof. Alimcan İNAYET

“T’ang Şiiri” (<Çin. Tang-shi 唐诗) terimiyle Çin’de M.S. 618-907 tarihleri arasında saltanat süren T’ang Hanedanlığı (唐朝) dönemine ait şiirleri kastediyoruz. T’ang Hanedanlığı dönemi Çin edebiyatının “altın çağı” olarak bilinir. 17. Yüzyılda hazırlanan “Quan T’angshi 全唐诗” (T’ang Şiirleri Külliyatı) adlı eserde T’ang döneminde yaşayan 2200’ı aşkın şaire ait 48000’den fazla şiir kaydedilmiştir (Qiu 2007:1)). Li Nan söz konusu külliyatta 2300’ü aşkın şaire ait 50000 şiir bulunduğunu kaydeder (Li 2006:1). Araştırmacılar, T’ang dönemi edebiyatının bu denli gelişmiş olmasının sebeplerini dönemin siyasi, iktisadi, eğitim ve kültürel unsurlarına bağlamakla birlikte, yabancı kültürlerin etkisini, özellikle Çinlilerle Hu 胡 ların kaynaşmasını da vurgulamaktadırlar (Qiu 2007: 1). Buradaki “Hu 胡” adı genellikle Hun, Türk ve Moğolları ifade eder.[1]  Bu noktada Muhaddere Nabi Özerdim’in şu tespiti çok ilginçtir.

Makalenin tamamına erişmek için lütfen linki tıklayın: T’ang şiirinde Türk algısı